Galibi II

EEN ONVERGETELIJKE TRIP

Dag 2 breekt aan. Na een korte nacht, omdat Marloes, Micheal en ik nog tot laat bij de bar hebben zitten kletsen. Het was een zeer interessant gesprek onder het wakend oog van een vogelspin.
Ik ben voor de wekker wakker en besluit er maar gewoon uit te gaan. Het is een hele mooie ervaring om vanuit je bed het strand met palmbomen op te stappen en uit te kijken over een ongeveer 5 km brede rivier.
Na een goed ontbijt vertrekken we lopend naar de school in het dorp Galibi. Op deze school zitten 150 kinderen en zijn er 10 leraren actief. Verder staat er sinds kort een kleine kleuterschool om ook de allerkleinsten op te vangen. Ik vond het leuk om te zien dat de kinderen ongeveer hetzelfde leren als dat wij doen op de basisschool. (zie foto) De directrice liet ons kaarten zien die de kinderen zelf op school hadden gemaakt. Ze kostten 5 SRD en mede met deze opbrengst gaat er een bibliotheek gebouwd worden voor de schoolkinderen. Een goed doel, dus een kaartje kopen moest hier gewoon. Opa en oma krijgen de eer om dit kaartje op hun kast of tafeltje te zetten.
We bezochten nog een kerk (zie foto) en ik merkte dat er maar 9 van de 12 staties in hele kleine schilderijtjes aan de muur hingen. Ik weet niet wat er met de rest gebeurd is, maar ik vond het wel leuk dat het me opviel.
Na de kerk bezocht te hebben worden we met de boot opgehaald. We gaan namelijk nog niet terug naar huis, maar varen eerst naar Frans Guyana. Hier gaan we de gevangenis bezoeken ‘Camp de la Transportation’. Tijdens de tocht was het heel erg warm en ik voelde de zon branden op mijn huid. Nou wil ik wel bruin worden, maar ik had het gevoel dat ik aan het wegbranden was, dus ik lag op een gegeven moment met 3 zwemvesten over me heen in de boot. Gelukkig ben ik niet verbrand! (Zie foto)

Aan de oever van Frans Guyana zag je boten liggen die ooit gezonken waren, maar die nooit waren opgeruimd. Hier zijn dus gewoon bomen opgegroeid. Toch wel een apart gezicht (zie foto)
Na opgestapt te zijn op een normale aanlegsteiger, zijn we meegelopen met de rondleiding door de gevangenis. (zie foto)Onze gids (zie foto) vertelde veel over de gevangenis en gelukkig kon hij nog Nederlands. De mensen daar praten allemaal Frans en de auto’s rijden hier ook rechts. Wel weer even wennen.
De gevangenis ‘Camp de la Transportation’ is voor een deel hersteld voor de film Papillion. Deze is hier namelijk opgenomen en de beste man heeft hier ook werkelijk zijn straf uitgezeten. Het is vreemd dat de gids vertelde dat als je eenmaal hier binnen kwam, eigenlijk nooit meer vrijheid kon krijgen. Als je 20 jaar erop zaten kon je gaan en staan waar je wilde, maar de overtocht kostte 2000 franc. Dit was voor de meeste veel te veel. Als je geen geld en geen huis hebt, ga je stelen en zo kom je weer in de gevangenis terecht. Het was dus een draaideur effect en de gevangenissen raakten overvol.
Op de foto’s zie je een overzicht van de individuele cellen, een cel met een origineel bed en een gerenoveerde cel voor de film. Als je goed kijkt zie je bij het bed een stang zitten. Hier werden de gevangenen aan vast gemaakt als ze gingen slapen. Je kon dus werkelijk geen kant op.
Ik ben ook in de cel geweest van meneer Papillion (weet zijn echte naam even niet meer). Als je goed kijkt op de foto zie je bovenaan klein Papillion geschreven. Dat is het originele gegraveerde in het beton wat hij echt heeft gedaan. Onderaan zie je groter de naam staan, dit is voor de film gedaan.

Na de rondleiding nog even het dorp in geweest, maar we vertrokken al snel met de boot naar de overkant richting Albina. In Albina hebben we nog een heerlijke maaltijd gekregen en vanuit daar vertrokken we weer met de bus richting Paramaribo. Deze bus had airco, maar was nog niet ingereden op de weg, dus hobbelde nog wat harder. Ik merkte daar weinig van, want ik zat op een goede plek. Af en toe zag ik wel anderen de lucht in vliegen en dat was dan wel weer leuk.
We stopten op dezelfde plek als waar we op de heenweg hadden ontbeten. De plek waar ze ook aapjes hadden. Alleen vertelde de gids als verassing dat de mannen uit het dorp gisteren een anaconda hadden gevangen! 4 Mannen hadden de slang moeten dragen en ze konden hem vangen omdat hij verstrikt zat in een net. Even voor de duidelijkheid: De anaconda kan met gemak een meisje van 4/5 jaar opeten. Best wel een gevaarlijk beest dus. Hij zat gelukkig in een hok en met een beetje moeite heb ik toch een hele goede foto kunnen nemen. Enorm wat een beest! Ook weer heel indrukwekkend om te zien.

Terug in Paramaribo werden we opgehaald door onze trouwe taxichauffeur en zo eindigde de trip naar Galibi.

Ik ben heel dankbaar en blij dat ik deze ervaring heb mee mogen maken. Het is zo bijzonder en zo mooi om buiten Paramaribo de bevolking en de natuur te zien. Grote delen van Suriname hebben geen elektriciteit en geen stromend water. Het is zo moeilijk voor te stellen hoe deze mensen leven. In een droge tijd moeten ze soms kilometers lopen voor een waterput. Andere delen (zoals Galibi) hebben maar beperkte stroom, bijvoorbeeld van 18.00 tot 23.00uur.

Nu ik deze trip heb gemaakt ben ik aangestoken om nog meer tripjes te gaan maken. Zaterdag komen mijn ouders, oom en tante. Ik hoop dat ik nog maar veel mag zien van dit mooie land.

Dikke kus en liefs van iemand die nog lang niet weg wil uit Suriname!
Fonnie

p.s. WE HEBBEN DRAADLOOS INTERNET!!! (dit is het eerste berichtje vanaf mijn eigen laptop)