Galibi I

HET ZIEN VAN REUZENSCHILDPADDEN
EEN SPECEND FLIPPEND SUPER ULTA TRIPPEND AVONTUUR

Lieve allemaal,
hieronder zal ik beschrijven wat ik de afgelopen twee dagen heb gezien, beleefd en gevoeld. Het was een ongelooflijk avontuur. Een avontuur om nooit meer te vergeten.

De heenreis:
Samen gingen we naar het Krasnapolski hotel om daar opgehaald te worden door de bus die ons naar Albina zou brengen. Vanuit daar gingen we met de boot naar Galibi.
Iedereen werd opgehaald in een bus die ook in de stad rijdt. Alle bagage werd achterin de bus neergelegd en het avontuur kon beginnen. Eenmaal in de bus stelde de gids Michael zich voor. Hij zou ons gidsen naar Albina. Vanuit daar zou een ander het overnemen. Het eerste wat hij zei was dat iedereen zich goed vast moest houden omdat de weg nogal hobbelig was. Er waren geen gordels dus dat zou nog wat worden. We vertrokken uit Paramaribo en staken de brug van de Surinamerivier over. Deze brug is erg bekend en berucht. Dat laatste om de schuld die ermee gemaakt is. Maar…eerlijk is eerlijk, het is een hele mooie en hoge brug. (Zie foto voor uitzicht)
Na ongeveer een uurtje gereden te hebben kwamen we bij de ontbijtplaats aan. Hier konden we een broodje eten (helemaal verzorgd) en genieten van de sanitaire ontspanning. Bij ditzelfde restaurantje was een brug waarbij je hele mooie foto’s kon maken. (Zie foto’s)De chauffeur zou ons aan de andere kant weer ophalen. Aan de overkant gekomen zagen we een stalletje met fruit staan. Wat niet zo vreemd is omdat je deze overal ziet staan. Iedereen verkoopt zijn overschot aan de toeristen en ik heb daar een heerlijke plaatselijke banaan verorberd. Ook hielden deze mensen aapjes. Aan een ketting en in een hok. Hier heb ik bewust geen foto van gemaakt omdat ik dit geen normale manier van doen vindt. De aapjes worden gekocht of uit de jungle gehaald voor de toeristen. Ze worden tam gemaakt en mogen het publiek vermaken. Nee, dit is niet iets waar ik lang naar kan kijken.
De bus kwam ons allemaal netjes weer ophalen en we vervolgden onze 4 uur durende reis met de bus. Tijdens de rit had ik een prachtig uitzicht. De chauffeur reed de enige weg die leid naar Albina, maar het is zeker geen straf om hier naar buiten te kijken. (Zie foto)
Na ongeveer 2,5 uur rijden kwamen we aan in Moengo. De chauffeur reed door het stadje heen en de gids vertelde hier verhalen bij. Ik heb hier een foto gemaakt van een lantaarnpaal vol met termieten. Iets wat in dit dorp wel vaker voorkomt.

Na 3 uur kwamen we aan bij een monument. Moiwana 86 stond er op het bord. Dit is het verhaal:
Moiwana was een dorp met niet erg veel inwoners. Een klein leuk dorpje dichtbij Moengo en de mensen leefden daar prima. Tot de oorlog uitbrak in Suriname. De Moiwanen werden gedwongen door de soldaten om mee te vechten. De soldaten waren daarvoor speciaal naar het dorp gekomen om dat te vertellen. De Moiwanen zeiden dat ze dit niet wilden, omdat dit niet hun oorlog was. De soldaten zijn boos geworden en hebben 36 mensen in koele bloedde vermoord. Deze mensen hadden niks kwaads gedaan en wilden in mijn ogen juist goed doen. Dit monument is opgericht voor de overleden personen. Er staan een soort betonnen bruine blokken. Elk blok heeft een andere vorm. De lange, dunne blokken stellen de oudere mannen voor, de dikke blokken de zwangere vrouwen en de kleine blokken de kinderen. In elk blok staat de naam van degene die het blok symboliseert. Het is zeer indrukwekkend om hier rond te lopen. (Zie de foto’s)
Na deze stop zijn we rechtstreeks doorgereden naar Albina. Hier werden we opgewacht door onze nieuwe gids en een zeewaardige boot. Je kijkt wel even je ogen uit als je ziet in welke boot je straks een uur moet gaan varen. Het is een boot in kanovorm waar je met ongeveer 14 man kunt zitten. Er zit geen dak op dus de pontio moet paraat zijn. Gelukkig had ik deze gekocht (Zie foto).
Na natte voeten gehaald te hebben (ik had gelukkig slippers aan, dus was het geen probleem) door de boot te bereiken door het water, kon de tocht beginnen. We voeren over de Marowijne Rivier en het uitzicht was adembenemend (Zie foto). Echt iets wat je ziet op kaartjes of op t.v., maar nu in het echt.

Verblijf:
Na weer natte voeten gehaald te hebben en ik ook nog vriendjes probeerde te maken met een scherpe steen (wat overigens niet lukte) kwamen we aan op het strand van het dorp (zie foto). Ik hinkte het strand op en werd op een stoel gezet. De snee was niet zo groot, maar wel pijnlijk. Er werd rum gehaald (wat hier een medicijn voor alles lijkt te zijn) en ik kon weer verder. (De wond jeukt enorm op dit moment, maar dat terzijde)
Marloes en ik sliepen in een kamer met een moeder en een dochter. (Dit na een zeer democratische stemming van een mevrouw die dacht dat ze de wereld in haar zak had) Ik vond het allang prima en keek om me heen. Wauw, was het enige dat ik kon denken. Dat ik dit als student mag meemaken is wel heel erg bijzonder. Het uitzicht dat we hadden vanuit onze lodge was werkelijk adembenemend. (Zie foto’s)
Na even op adem gekomen te zijn kregen we een rondleiding door het dorpje Galibi. Dit is een inheems dorpje werd ons verteld. Onze nieuwe gids was trouwens een indiaan die daar zelf ook woonde. En nee, ik moet jullie teleurstellen, hij had wel de kleur van een indiaan, maar droeg geen schmink en een toitoi op zijn hoofd. Tijdens de rondleiding kwamen we in een Zoo (ongeveer zo groot als een klaslokaal) en daar ging ik even op de foto met mijn nieuwe vriend. Bij dat andere beest op de foto ben ik maar uit de buurt gebleven. Die vond ik iets minder aantrekkelijk. De dieren lopen hier bijna allemaal los rond en de kotsen en plassen lekker van zich af. Dit doen ze het liefst op de toeristen!
Tijdens de wandeling kwamen we een dorpsbewoner tegen die met een laptoptas op weg was naar ik weet niet waar. Hoezo inheems?!? Ze hebben maar van 18.00 tot 23.00uur stroom en al helemaal geen draadloos internet, dus wat hij ermee ging doen…bedenk zelf maar wat.

Het avontuur:
Na het eten was het dan zover. De pontio’s, fototoestellen, lange broeken, shirts en zaklantaarns werden in de boot gelegd en we konden op weg waar we voor gekomen waren. Wat ik me niet had gerealiseerd was dat het nu helemaal donker was. In het donker op een open boot die erg hard gaat is wel even een avontuur (de pontio beschermde gelukkig goed). Achter mij was een mevrouw hysterisch aan het gillen, ik ergerde me dood, maar goed, ik hield me in. De gids kwam naast me zitten en vroeg of ik ook bang was. Ik antwoordde dat het meer spanningsvlinders in mijn buik waren omdat dit een hele nieuwe ervaring was. Dat begreep hij wel en bleef lekker naast me zitten (Goh, wat vervelend nou :P ). Opeens moesten alle zaklampen uit en de boot werd langs het strand gestuurd. De gids richtte zijn zaklamp op het strand en begon te zoeken naar sporen. Wat ik erg knap vond, want tja…hoe zie je die zo makkelijk…
Na een tijdje zoeken gingen we aanmeren (en ja, weer natte voeten, een lange broek was dus echt niet handig)
De gids zei dat er een schildpad bezig was zijn weg naar het strand te vinden en dat we ongeveer een half uur moesten wachten. De schildpad gaat namelijk het strand op om eieren te leggen en moet daarvoor eerst een diep gat graven. Alle zaklampen moesten uit blijven, omdat de schildpad anders gestoord werd in zijn proces. Na een half uurtje wachten riep de gids dat we konden komen kijken. Ik liep naar de plek die de gids aanwees en kan nog steeds moeilijk geloven wat ik daar zag. Voor mij lag een schildpad van ongeveer 2 meter lang en 1,5 meter dik. Ik heb even moeten slikken en ik kon weinig uitbrengen. Wauw, dacht ik alleen. Dit is zo ontzettend bijzonder om te zien!
De reden dat wij mochten komen was dat het de schildpad niet gelukt was om haar eieren te leggen. Er was water in het nest gekomen en dat kan niet. De schildpad moest nu haar weg weer zien te vinden naar de zee om het later opnieuw te proberen. We mochten foto’s maken, maar zonder flits. Ook mocht er niet in de ogen van de schildpad worden geschenen met de zaklantaarn. De schildpad zou dan gedesoriënteerd raken en haar weg niet meer terug kunnen vinden. Helaas heb ik zelf geen foto kunnen maken want toen er toch geflitst werd door anderen dreigden de gidsen weg te gaan. Ik durfde geen foto meer te maken en de schildpad was al helemaal uit haar normale doen. Gelukkig was er iemand uit onze groep (we waren met meerdere groepen bij dezelfde schildpad) zo ondeugend geweest om wel te flitsen dus die houden jullie nog te goed.
Na deze schildpad zijn we op zoek gegaan naar kleine schildpadden. Eentje werd er gevonden en het is ongelooflijk om te geloven dat een schildpad zo groot als je pink uitgroeit tot een reus van 2 meter. (Maar 1 op de 1000 schildpadden overleven het jaarlijks om vanuit het nest naar de zee te kruipen en volwassen te worden. De rest komt om door voornamelijk gieren en vissen.)
Op de terugweg naar de lodge hebben we nog een grote gezien vanuit de boot. De gids ging aan land om te kijken hoe ver deze was. Helaas was ook hier de poging om eieren te zien mislukt. De gids vond het erg jammer, ik ook wel, maar was al heel tevreden met wat ik gezien had.
Aangekomen in de lodge heb ik mijn korte broek maar weer aangetrokken, omdat de andere helemaal doorweekt was. (Natuurlijk ging ik toen op een nat muurtje zitten, waardoor ik de rest van de avond maar met een handdoek om heb gelopen)
Samen met Marloes en Michael (een jongen die ook met de tour meeging) heb ik nog wat drankjes gedaan. Niet erg veel slaap gehad, maar het was wel erg gezellig!

Ik merk dat ik veel te vertellen heb en dat de blog erg lang wordt. Ook merk ik dat ik nog steeds in een boot zit en de laptop danst een beetje voor mijn ogen. Voor nu wil ik er dan ook een eind aan breien. Halverwege de week (ik denk woensdag of donderdag) zal ik zorgen voor GALIBI II. Hierin zal ik vertellen over:
- De school in Galibi
- Mijn outfit in de boot
- French Guiana
- Een GROTE verassing

Wat ik hierboven vertel is eigenlijk te mooi om neer te schrijven. Het is iets wat je voelt, waar je vlinders van in je buik krijgt, waarvan je bijna niet kunt geloven dat jij dit kunt zien. Om het gevoel te krijgen moet je het zien!

Liefs,
Fonnie